Hindi mo kailangang sumigaw para marinig—minsan, sapat na ang isang matapang na artikulo.
Noong ika-30 ng Hulyo 2025, hindi sigawan ng mga bata ang maririnig sa Suarez Central School—kundi ang tahimik na ingay ng pag-iisip. Sa bawat sulok ng silid, may batang nakayuko, may hawak na lapis, at tila may isinusulat na mahalaga. At sa likod ng maraming ito, matatagpuan ang isang guro—isang tahimik ngunit matatag na puwersa: si Ma’am Mercy C. Ibañez.
Si Ma’am Mercy, isang elementary journalism teacher, ang mukha sa likod ng matibay na kulturang pampamahayag ng Suarez. Sa kabila ng kanyang dami ng responsibilidad—pagtuturo, pangangasiwa sa mga batang manunulat, at pag-oorganisa ng mga aktibidad ng paaralan—hindi siya kailanman lumilihis sa kanyang paniniwala: na ang bawat batang matutong magsalita sa pamamagitan ng panulat ay isang batang marunong mag-isip.
Hindi siya ang tipo ng gurong kailangang palakpakan para mapansin. Hindi rin siya mahilig sa sentro ng atensyon. Ngunit sa tuwing may DSPC (Division Schools Press Conference) training, siya ang unang dumarating at huling umaalis. Siya ang nag-aayos ng venue, nakikipag-ugnayan sa mga coach, at nagsisigurong bawat estudyante ay may papel, bolpen, at pag-asa.
Ang Suarez Central School ay isa sa mga natatanging paaralan sa bayan na aktibong humuhubog sa mga batang manunulat—hindi lang tuwing may paligsahan, kundi sa bawat araw na may balitang kailangang maunawaan at kwentong kailangang maipahayag. Hindi lang sila nagtu-train para manalo, kundi para matutong magsalita sa panahong may kailangang sabihin.
Ano nga ba ang nagtutulak sa kanila? Ayon sa mga batang sumasali, natuto silang makinig ng balita, magsuri ng isyu, at magsulat nang may tapang—lahat ay nagsimula sa isang guro na naniwalang kaya nila. Sa Suarez, journalism ay hindi lang ekstra-kurikular. Isa itong adbokasiya.
At sa bawat batang matutong magsulat, may boses na nabubuhay. Sa Suarez, may mga tinig na hinuhubog—hindi lang para sa paligsahan, kundi para sa kinabukasan.
